|
 |
รวมบทกลอนเกี่ยวกับแม่ (ตอนที่ 2)
เหงื่อไคลไหลรินลงโลมดินแทบสิ้นใจ
ก้มหน้าหาเงินไปเพื่อให้ใครได้อยู่กิน
อดนอนทนร้อนหนาวอดหวานคาวอดข้าวกิน
แม่อดจนหมดสิ้นให้ลูกกินหมดสิ้นเอย ฯ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงของแม่ไพเราะเสนาะแน่
เสียงของแม่ไพเราเสนาะยิ่ง
เสียงแม่ใส่ไพเราะเสนาะจริง
เสียงแม่ยิ่งไพเราะเสนาะนาน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แม่ไม่เคยหิวถ้าลูกยังไม่อิ่ม แม่ไม่เคยง่วงถ้าลูกยังไม่หลับ
แม่ไม่เคยหนาวถ้าลูกยังไม่อุ่น และแม่ไม่เคยร้อนถ้าลูกยังไม่เย็น
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันใดที่ว้าเหว่และเงียบเหงา ขอเจ้ากลับคืนมาเถิดหนา
แม่คอยรับซับน้ำตา เยียวยารักษาแผลใจ
หญิงแก่ๆคนนี้ยังคอยอยู่ เอ็นดูลูกเสมอเจ้ารู้ไหม
ไม่เคยคิดมุ่งร้ายหมายพิษภัย มีแต่ให้กับให้ด้วยใจจริง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ยามมีกิจหวังเจ้าเฝ้ารับใช้ ยามป่วยไข้หวังเจ้าเฝ้ารักษา
เมื่อถึงคราววันตายวายชีวา หวังลูกยาปิดตาคราสิ้นใจ ฯ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
รักใดเล่ารักแน่เท่าแม่รัก
ผูกสมัครรักมั่นไม่หวั่นไหว
ห่วงใดเล่าห่วงเท่าดังดวงใจ
ที่แม่ให้กับลูกอยู่ทุกคราว
ยามลูกขื่นแม่ขนตรมหลายเท่า
ยามลูกเศร้าแม่โศกวิโยคกว่า
ยามลูกหายแม่ห่วงดั่งดวงตา
ยามลูกมาแม่หมดลดห่วงใย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดวงใจแม่ สะอาดแท้ กว่าทุกสิ่ง
ดวงใจแม่ สะอาดยิ่ง กว่าสิ่งไหน
ดวงใจแม่ สะอาด เหนือสิ่งใด
ดวงใจแม่ มีไว้เพื่อ ลูกเอย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววานของคืนวัน
ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร อย่างกล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผเป็นแน่นอน
ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน คลายทุกผ่อนพอสุขใจ
เมื่อยามเจ้าโกรธขึง ให้นึกถึงเมื่อเยาวัย
เมื่อยามเจ้าป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม
ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุก ๆ ยาม
ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ ให้วังเวง ฯ
--------------------------------------------------------------------------
พ่อแม่ก็แก่ลง นับวันคงถอยเรี่ยวแรง
ดุจดังอาทิตย์แสง สีส้มอ่อนเมื่อตอนเย็น
ดวงตาท่านฝ้าฟาง มองเลือนรางเมื่อยามเห็น
ความจำแสนลำเค็ญ หลงลืมเป็นทุกเรื่องไป
หยิบยกของตกหล่น งกเงิ่นจนลื่นไถล
คนแก่แต่ไหนไร ยากที่ใครจะเหลียวแล
บุญดีก็มีลูก ใส่ยาหยูกผูกพันแผล
ให้นอนพรมห่มผ้าแพร เฝ้าดูแลและห่วงใย
ของอ่อนป้อนพ่อแม่ เพราะท่านแก่เคี้ยวไม่ไหว
บางคนจนน้ำใจ ปล่อยให้ท่านน้ำตาริน
เลี้ยงหล่อพ่อแม่ไว้ บุญนั้นไซร้เหมือนทรัพย์สิน
ทำให้ได้ใช้กิน ไม่หมดสิ้นไปก่อนกาล
ความแก่ไม่ไปไหน อีกไม่ไกลก็คืบคลาน
แม้เราและลูกหลาน ก็ต้องแก่ไม่แพ้กัน
ทำดีกับท่านเถิด บุญบังเกิดมากมหันต์
อย่ามัวแต่ผัดวัน เมื้อไรกันจะเกื้อ+++ล
หมดลมก็หมดแล้ว สองดวงแก้วก็สิ้นสูญ
ร้องหาด้วยอาดูร พ่อแม่จ๋าอย่าเพิ่งตาย
ยื้อยุดฉุดกระชาก พูดแต่ปากมันก็สาย
ทำดีอย่าเสียดาย เพราะวันตายท่านหลับ
|
|